Yeni ya da Aslında Her Zamanki =)

Dostlar nasıl anlatacağımı bilmediğim aslında basit ama benim karmaşıklaştırdığım bir durumdayım.

Üzgünlük, kendime ve başkalarına kızma, anıları tazeleme hisleri arasında kayboldum bir an. Çünkü vaktinde benim için çok değerli olan ama kendi kararımla biraz da başkalarının etkisiyle yazmayı bıraktığım bir kitap çalışmam vardı. Bir yıl kadar önce başladığım ama birkaç aydan uzun sürmediği halde çok aşırı emek ve umut verdiğim bir çalışmaydı. Tamamiyle tesadüf eseri o defter karşıma çıktı ve neye uğradığımı şaşırdım. Deli gibi emek verip aniden unutabildiğim o 'şey' sanki hafızam silinmiş de  birden her şeyi hatırlayınca travma geçiriyorum etkisi yarattı. Oradan bakınca nasıl gözüktüğünü bilmiyorum, nasıl değer verdiğimi o şeye bilemezsiniz, ama onu bir kenara atıp başkaları yüzünden sonra da devam etmek veya yeniden başlamak istemek... Ama bunu yapmama engel olan bir şeylerin olması... Tuhaf şekilde canımı yaktı.

Merak ediyor olabilirsiniz: "Nasıl başkaları yüzünden insan yazdığı kitabı bırakır?" diye. Söyliyim size... Tanıdığım, değer verdiğim birileri hakkındaydı o yazılar... Ama o kişiler de teker teker yavaşça hayatımdan çok afedersiniz defolup gittiler. Onları unutmak için onları anlatmayı bırakmalıydım. Ve her şeyi aniden kesip bir kenara attım. O gün bugündür gerçekten her şeyi unutmuştum.

Benim insanlara gereğinden fazla değer verme ve onlardan kolay vazgeçememe sorunum var. Hayır aslında hastalık sanki!

Ama önemli değil. Bilincindeyim: o zaman o kadar insanı emeğimi uğraşımı birden bire unutabildiysem, şimdi her türlü kendiliğinden silinecekler hafızamdan.

Zaten bu blogu açmamda etkili olan şey de o kitabı bırakmamla oluşan boşluk hissiydi biraz.

Ve "EVİM" olarak adlandırdığım burası gerçekten çok yardımcı oldu.
İşte yeni ve daha kalıcı bir uğraş ve yine yeni emek döktüğüm bir yer, ancak bu kez mutluyum, müdahele edebilecek maydonozlar yok!

Ve ben böyle duygusalımsı yazı yazmaya da alışık değilimdir. Canınızı sıktıysam beni affedin.
İşte bir de böle odun olduğumu gerçektne duygusal işlerin bana ait olmadığını anlayınca şu an karar verdim.
Üzülmicem bundan sonra anasını satıyım! Ya da üzüleceksem de şu tarz şeylere:

• Filmdeki karakterin ölmesine
• Pizanın son diliminin kapılmasına
• Puding karıştırma kaşığını yalama hakkımın elimden alınmasına
• Okuduğum kitabın dıt gibi bitmesine
• Dizimin ilk 10 dakikasını kaçırmama
• Kalemimin ucunun kırılmasına
• Silgilerimin kaybolmasına
• Merdivenlerden çıkardan birden pop üstü düşmeme
• Güzel ya da yakışıklı birinin adının o tipe hiç yakışmamasına 
• Fok balıklarının çok yalnız olmasına
• "Çok güzelim güzelliğimden geberiyorum" havalarında olan -afedersiniz- mallara
• Karşı markete gitmek zorunda olmama

Yani abidik-gubuidik, dandik-mandik, fındık-fıstık şeylere!

Aslında benim özümde aşırı bir neşe var, hep bir mutlu olma isteği. Bir de bunu göstermekten korkmasam insanlara çok kıyak olacak.

Bundan sonra yeminle neşemle öldürcem sizi :D.

Ve bayadır kendimi yazılarımda yüz ifadesi kullanmamak için sıkıyordum. Kimse kullanmıyor bilmem ne diye. Ama normalde ":D" bu ifade benim mesajlaşma dilimde eksik olmaz ya da bu olmasa da her mesajımda yazımda bir ifade vardır. İfadeler olmadan Naryaco eksiktir. Ben bir ifade koymuyorsam yazıda mutlaka millet "İyi misin, bugün keyfin yok?" diye sormaya başlar. Artık üstüme yapıştı :D.

Bir de ifadeleri kullanmayı sevme nedenim görselliğe düşkünlüğümden kaynaklanıyor.

Yeni ya da aslında her zamanki Naryaco'ya "SELAM" diyin millet.

Tanımasam da seviyorum sizi, en azından bir çoğunuzu, veya genel de iyi kalpli olan her insanı...

İyi kalp iyİ ^.^